Ankara Devlet Tiyatrosu’nun sahneye taşıdığı oyun, tragedyadan modern polisiyeye uzanıyor: Oidipus’un izinde…
Ankara Devlet Tiyatrosu’nun sahneye taşıdığı “Oidipus Varyasyonları (Korkunun Zerresi)”, tiyatro izleyicisini hem vakitsiz bir mitin derinliğine hem de bugünün huzursuz gerçekliğine davet ediyor.
GEÇMİŞTEN GÜNÜMÜZE
Oyun, izleyiciye klasik tragedyadan çağdaş polisiyeye uzanan şaşırtan bir seyahat sunuyor. Yeşim Gökçe’nin titizlikle yaptığı çeviri ve Whit MacLaughlin’in yaratıcı rejisi, oyunun mitolojik derinliğini günümüzün tansiyon ve kabahat atmosferine muvaffakiyetle taşıyor. Oyunda, Meksika hududunda işlenen yabanî bir cinayet, klasik Oidipus öyküsünün çağdaş bir varyasyonuna dönüşüyor. Otto karakterinde Serdar Kayaokay’ın başarılı performansı, Oidipus’un trajik bahtını, çaresizlik ve şuur ortasında gidip gelen ağır ruhsal bir portreyle birleştiriyor. Miraç Eronat’ın Jocelyn yorumunda ise yazgısına razı gelen fakat trajedinin acısını derinlerinde hisseden bir bayan figürünün kırılgan ve güçlü tarafları eşit oranda hissediliyor.
Sibel Günday Karpuzcu’nun Antigone’si, klasik yapıtın duygusal yoğunluğunu taşıyarak izleyiciye karakterin yüzyıllar boyunca süregelen cüretini ve bağlılığını ustalıkla aktarıyor. Oyunun temposunu belirleyen ve farklı rollerdeki değişimleriyle dikkat çeken Mehmet Akay’ın performansı, seyirciyi daima olarak bir gizemin içine hapsederek tansiyonu canlı tutmayı başarıyor.
Dekor ve ışık tasarımı, izleyiciyi atmosferin karanlık ve tansiyonlu tarafına çekerek çağdaş bir polisiyenin tonunu yaratmakta epeyce tesirli. Sahnenin çöl atmosferi ile klasik tragedya ögelerini harmanlayan direktör Whit MacLaughlin, seyirciyi daima huzursuz eden, sorgulatan ve en sonunda yüzleşmeye zorlayan bir sahne lisanını muvaffakiyetle yaratmış.
KADER VE ÖZGÜR İRADE
“Oidipus Varyasyonları (Korkunun Zerresi)”, sadece antik trajediyi çağdaş bir kıssaya dönüştürmekle kalmıyor, tıpkı vakitte insanın yazgı ve özgür irade ortasındaki çıkmazlarını da etkileyici biçimde ele alıyor.
Tiyatro, bazen binlerce yıl öteden gelen bir sesin yankısıdır; bazen de o sesin bugünün lisanıyla çarpıcı bir biçimde tekrar yorumlanması. “Oidipus Varyasyonları”, bu iki ucu birleştiren etkileyici bir köprü kuruyor. Ankara Devlet Tiyatrosu’nun bu sahnelemesi, tiyatronun hem belleği hem de nabzı olduğunu bir kere daha hatırlatıyor. Dönemin en düşündürücü üretimlerinden biri olarak hafızalara kazınıyor.
