Harbiye Açıkhava konserlerinin açılışını yapan grubun solisti Duru ile konuştuk: 20 yıldır hep ‘Redd’
Kurulduğu günden bugüne müzikal/lirikal kalitesiyle, toplumsal olaylarda durduğu yer ve takındığı tutumla pek çok yurttaşın sesi oldu. O denli ki Harbiye Cemil Topuzlu Açıkhava Tiyatrosu’nun yaz konserlerinin açılışını yaptılar ve solist Doğan Duru, İstanbul Büyükşehir Belediye (İBB) Başkanı Ekrem İmamoğlu’nu ve İBB’ye yönelik operasyonları protesto eden ve sonrasında tutuklanan üniversite öğrencilerini andı. “Burada ortamızda olmayan genç arkadaşlarımız var, hapisteler. Burada ortamızda olmayan belediye liderimiz var, o da mahpusta. Ve tekrar burada ortamızda olmayan kimi arkadaşlarımız var; belediyede liyakatle görevlendirilmişlerdi, onlar da mahpusta. Yıllarca bizim karşımızda durdukları için, tahminen de 17-18 yıl sonra Harbiye’de konser verebilmiş bir küme olarak, dışarıda olan birtakım arkadaşlar da var; onlar da iftiracılar” tabirleriyle faal pişmanlıktan yararlanarak tahliye edilen İBB Kültür AŞ Genel Müdürü Murat Abbas’a da bir göndermede bulundu.
Doğan Duru ile 20. yılını kutlayan Redd grubunu, ilk şiir kitabı “Tanrım Pardon Der misin?”i ve ülke sorunlarını konuştuk.
– Birinci albümün üzerinden 20 yıl geçti. Geri dönüp baktığınızda, bu 20 yılı nasıl değerlendirirsiniz?
20 yıl boyunca değişen yalnızca biz değildik, vakit da değişti. Müzik sanayisi evrildi, toplum dönüşümler yaşadı ve her periyotta bir sanatkarın, kümenin kendini tekrar tanımlaması gerekti. Lakin biz kendimizi tanımlamaktan çok, kendi lisanımızı kurmaya çalıştık. Bu süreçte yaptığımız her albüm, içinde bulunduğumuz periyoda dair bir tutanak üzere. Geride bıraktığımız 20 yıl, bir küme olarak kolektif hafızamızın inşasıydı.
– Bu 20 yılın muhasebesini yaptığınızda, “kırılma noktamız” dediğiniz olay/ olaylar var mı?
Kırılma noktası dediğimiz şeyler bazen dışsal değildir. Dönüp kendine baktığın, kendinle çarpıştığın anlar daha belirleyici olabilir. Bizim için “Mükemmel Boşluk” tam manasıyla bu türlü bir andı. Kendi sonlarımızı, alışkanlıklarımızı, düşünme biçimlerimizi sorguladığımız ve tekrar kurduğumuz bir eşikti. O albüm, hem yaratım sürecinde hem de sonrasında bizi öbür bir yere taşıdı.
– Sizin için hangi albüm başkalarından daha farklı? Öyküsüyle dinlemek isteriz.
“Mükemmel Boşluk” başkalarından ayrılır zira o albümdeki her karar, bir vazgeçişle alındı. Kayıt süreci teknik olarak zorluydu ancak asıl sorun teknik değil zihinseldi. Neyi söylemek istemediğimiz üzerine uzun müddet düşündük. Bazen susmanın da bir söz biçimi olabileceğini orada öğrendik. Bu yüzden o albüm bizim için sadece bir koleksiyon değil, bir yüzleşmedir.
– Pekala hangi şarkı/şarkılar?
Bu soruya albüm üzerinden karşılık vermeyi daha yanlışsız buluyorum. Zira bir müzik, oburunun bağlamı olmadan eksik kalır. Birtakım eserler bütünlüklü düşünülmek zorunda. O albüm de öyleydi.
– Birinci şiir kitabınız yayımlandı. Sözlerinizi müziklerde söz etmenin yanında, kâğıda basılı olarak görmek size ne hissettirdi?
Müziğin süreksiz olduğunu düşünürüm; bir sahnede, bir anın içinde, havada kalır. Ancak yazı kalıcıdır. Yazının soğukluğu, müziğin sıcaklığından çok farklı. Kitapta sözlerle yalnız kalırsınız. O yalnızlık bana yeterli geldi. Bir tıp çıplaklıkla karşılaştım; süslenmemiş, direkt, bazen acımasız bir lisan. Bunu deneyimlemek istedim.
– Kitabınızı, yakın geçmişte yitirdiğimiz İrfan Alış’a armağan ediyorsunuz. Türkiye nasıl bir sanatçı yitirdi, farkında mı sizce?
Bazen birinin yokluğuyla onun gerçek tesiri daha barizleşir. İrfan, çok istikametli, derinlikli bir insandı. Yalnızca müzik yapmadı; fikir üretti, insan yetiştirdi, ses verdiği her alanda iz bıraktı. Türkiye onun neyi temsil ettiğini tam olarak anlayabildi mi bilmiyorum. Lakin biz onu özlüyoruz. Bu kitap da o hasretin bir yansıması.
‘SANATÇI TANIKLIK ETMEDEN KÖTÜÇÜSÜN
Bu soruya albüm üzerinden yanıt vermeyi daha hakikat buluyorum.
Çünkü bir müzik, başkasının bağlamı olmadan eksik kalır. Kimi eserler bütünlüklü düşünülmek zorunda. O albüm de öyleydi. n Birinci şiir kitabınız yayımlandı. Sözlerinizi müziklerde söz etmenin yanında, kâğıda basılı olarak görmek size ne hissettirdi? Müziğin süreksiz olduğunu düşünürüm; bir sahnede, bir anın içinde, havada kalır. Lakin yazı kalıcıdır. Yazının soğukluğu, müziğin sıcaklığından çok farklı.
Kitapta sözlerle yalnız kalırsınız. O yalnızlık bana düzgün geldi. Bir çeşit çıplaklıkla karşılaştım; süslenmemiş, direkt, bazen acımasız bir lisan. Bunu deneyimlemek istedim. n Kitabınızı, yakın geçmişte yitirdiğimiz İrfan Alış’a armağan ediyorsunuz. Türkiye nasıl bir sanatçı yitirdi, farkında mı sizce? Bazen birinin yokluğuyla onun gerçek tesiri daha barizleşir. İrfan, çok istikametli, derinlikli bir insandı. Yalnızca müzik yapmadı; fikir üretti, insan yetiştirdi, ses verdiği her alanda iz bıraktı. Türkiye onun neyi temsil ettiğini tam olarak anlayabildi mi bilmiyorum. Lakin biz onu özlüyoruz. Bu kitap da o hasretin bir yansıması.
