İstanbul Planlama Ajansı Başkanı Buğra Gökce tutuklu bulunduğu koğuşu anlattı: 22 metrekare gökyüzü!
Silivri 16.00 22 metrekare gökyüzü! Odamı ve avlumu kolay bir el çizimiyle betimlemeye çalıştım. İki boyutlu bir çizimde avlu duvarının 10 m. yüksekliğinde olduğu üzere 3. boyut eksiği de oluyor, kuş yuvalarını gösterseniz de onun size verdiği heyecanı ve duyduğunuz sesin yarattığı memnunluğu da anlatamıyorsunuz.
Bir ay evvel geldiğimde avlunun uzak köşesinde saçak altında dikenli ter örgüyle saçak ortasına sıkışmış eski bir kuş yuvası vardı. Kuş sesi de kuş da yoktu! Pazartesiden bu yana saçak altı ve etrafında hummalı bir çalışma var. Salı sabah ailem kapalı görüşe geleceğinden kuş sesleri ile kalksam da avluya çıkıp olan biteni göremeden direkt görüşe gitmiştim. Geldiğimde avluda bana laf atıp duran serçe irisi bir kuşla uzun uzun bakıştık. Muhakkak ki buralarda benden eskiydi. Senin ne işin var buralarda der üzereydi. Yerin sahibi üzere bana bağırıp durdu o hoş sesiyle. Hoşuma da gitti. Sanırım geçen sene yaptığı bir yuvaya geri gelmişti. Baharla birlikte. Çarşamba sabah da kuş sesleri ve cıvıltılarıyla uyandım. Umut da verdi bana. Bu dev duvarlar ve ağır beton kitlesi içinde kuş sesi yüreğimin içine yayıldı, düzgün geldi. Perşembe sabah ise avluya çıktığımda bu defa avlu saçağının koğuşa yakın penceremin üzerindeki saçak üzerine yeni bir kuş yuvası daha kurulmaya başlandığını gördüm.
Umudu hapsedemezler ki…
Mutlu da oldum. Kuşlar tek değildi. 3-4 farklı kuş bir eski yuvaya, bir dışarıya koşuşuyor, akabinde yeni yuvaya gereç taşıyorlardı. Heyecanla, umutla, inanç ve kararlılıkla yeni yuvalarını yapmaya itina gösteriyorlardı.
Arada bana laf atarak başıma pisleme eforlarını da mazur görüyorum, verdikleri heyecan her tıp rahatsızlıktan daha büyük çünkü.
ökyüzüne. Bu hafta ışıldayan güneşi daha uygun görebiliyordum. Tel örgüler ortasından 22 metrekarelik gökyüzüne baktım! Onlar sanıyordu ki yalnızca 22 metrekare gökyüzü görebilirler. Halbuki benim avluma koca güneş de sığmıştı, gelecek umutları da aydınlık günler de…
Bu hoş ülkenin pırıl pırıl parladığı gelecek de, gençlerin gözlerinin içindeki memnunluk ve umut da…
O kuş sesinde biz memnunluğu içinde hisseden insanlardık. Zira biz “yaşama, ömür gücüne, dayanışmaya ve umuda” inanıyorduk. Umudu hapsedemezlerdi ki, geleceği de edemeyecekler!
Gelecek burada, umut burada, biz buradayız, dimdik 20 metrekare hücrelerimizde omuz omuza.
Kollarımız duvarları nasıl aşıyorsa, umutlarımız da heyecanımız da karanlığı aşıyor.
Haydi bir bakın gökyüzüne bizim için bana bir göz kırpın, selamınızı içimden hissedip alıyorum. Bu ülke bizim, bu dünya bizim, gelecek bizim, umut bizim.
