Tiyatrokare, Nedim Saban’ın yönettiği ‘Annem Hep Derdi ki’ ile sahnede: Bir aile oyunu!

Oyunun oluşum sürecinden bahseder misiniz?

Aslında bu oyunun süreci düşündüğümden uzun sürdü. Mayıs 2023, demek ki neredeyse bir buçuk yılı aşkın mühlet.

Hazırlık için uzun bir mühlet.

Evet. Ben oyunu duyduğum vakit, bir de Sedef Aybar’ın, çok güvendiğim bir tercüman. Onun olduğunu bildiğim için çok heyecanlandım, çabucak okudum. Bizim tiyatromuza da çok uygundu. Zira “Annem Daima Derdi ki” ana sözleri anlatan bir oyun, evet, babalar da haklıdır ancak anneler babaların haklı olmadığı vakit daha da çok haklıdır. Bu türlü bir espri yapabilirim. Annemizin o öngörüsü, duygusu, bu oyunda var. Baktığım vakit Şikago üzerinden yazılmış bir oyun ve hikaye biraz eski kalıyor. İki genç Şikago’ya taşınıyor, tehlikeli mahalledeler. Artık Amerika’da bile Şikago’nun tehlikeli mahalle olma fikri geçti. En beğendiğimiz kentlerden Los Angeles ve San Francisco’nun kabahat oranı açısından daha tehlikeli olduğunu öğreniyoruz. Münasebetiyle oyunun o hali ile oynamak mümkün değil. Servet Hanım’ın bana güvenmesi üzerine bayağı bir değişiklik yaptım. Müelliften da müsaade alarak Türkiye’ye uyarladım. Bu süreç içinde gençler kültür şoku nasıl yaşabilir en çok bunu düşündüm. Dramaturjisi onun için uzun sürdü. Bu gençleri Amerika’dan istanbul’a bir de Tarlabaşı’na getirdiğimizde süreç tamamlanmış oldu.

‘SUÇLA ÖZDEŞLEŞTİ’

Oyunda günümüze dair neler var?

Aslında oyunda kentsel dönüşüm, göç üzere temalar alttan alta var. Yalnızca annelik teması üzerine değil. Aile kavramı inceleniyor. Maalesef son devirlerde aile hata kavramı ile çok özdeşleşti. Biz hâlâ Türkiye’de aile kavramının en pak, en hoş kıymetlerden biri olduğuna inanıyoruz.

Yani bu oyun ailece seyredilecek bir oyun mu?

Bunu şöyle açıklamak istiyorum: “Ailecek bu oyun seyrettik, sevdik zira içinde bir argo yok” falan üzere anlaşılıyor, bu değil. Asla ailecek izlenecek oyun bu değil. Jenerasyonlar ortası bir irtibat. Servet Aybar’ın notu beni çok etkilemişti; “Annem hastayken ben onun başında çevirdim oyunu.” Allah hastalık vermesin. Baktığınız vakit bir hassaslık istiyor oyun. Ben de diyorum ki birkaç jenerasyon seyirci gelebilse oyuna. “Ağaçlar Ayakta Ölür”de birebir sıcaklık vardı. Öbür oyunumuz, “Müziksiz Meskenin Konukları”nda aile içi meseleler yeniden aile içinde hallediliyordu. Ailenin sevgisi, saygısıyla, dostluğuyla güzel niyetiyle hallediliyor. Bu oyunun da ana teması bu bence. Olağan oyunu seyredenlere soruyoruz. Aile mi arkadaş mı diyoruz? Arkadaş diyenler de oluyor. Baktığımızda aile öne çıkıyor. Bence oyunun şu hali çok tatlı. Bu anne babaların nesil değiştikçe gençlerden daha çılgın olabilmeleri bize doksanlı yılları hatırlatıyor.

Yeni projelerinizden bahseder misiniz?

Gündemde olan “Konken partisi” oyunu var. Hâlâ takımında beklemelerimiz var. Seçkin Selvi çevirisiyle “Konken” partisini yapacağız. Onun dışında bir sürprizimiz daha var. Gelecek dönemde hazırlayacağımız oyun Arthur Miller’ın “Satıcının Ölümü” oyunu üzerine çalışmaya başladık.

KUŞAK ÇATIŞMASI

Kadroyu nasıl oluşturdunuz?

Böyle takımlı güldürü yok, münasebetiyle burada Çiçek Dilligil’i, Mert Asutay’ı bulmak Aziz Sarvan – Ecmel İs’i bulmak öncelikle bizim aile yapısını kurmamız için çok değerli oldu. Mert Aykul ve Aşkın Şenol, Dilara Mücaviroğlu’nu eklemek isterim. Anne babalar çok kıymetli bu oyunda zira anne babalara nazaran ayarlanıyor oyun. Oyunda yalnızca nesiller ortası çatışma yok. Kültürler ortası çatışma da var.