TKG’den ‘üç fidan’ anması: ‘Düşlerindeki ülkeyi kuracağız’
Türkiye Komünist Gençliği (TKG), saat 19.30’da İstanbul Dolmabahçe’de, saat 18.00’de İzmir Alsancak Türkan Saylan Kültür Merkezi önünde, saat 20.00’de Eskişehir Ulus Anıtı’nda, saat 19.00’da Mersin Kushimato Sokağı girişinde Denizler için buluştu.
Ankara’daki anmanın akabinde TKP Çankaya Gençlik Merkezi’nden yapılan açıklamada “Biz, tıpkı 53 yıl evvel Denizlerin yaptığı üzere en başa ihtilal fikrini yazıyor, tarihimizdeki esaslı mirasa sahip çıkıyoruz. Ankara’da Deniz,Yusuf ve Hüseyin’i mezarları başında anmak için buluştuk” tabirleri kullanıldı.
‘DÜŞLERİNDEKİ ÜLKEYİ KURACAĞIZ’
Dolmabahçe’deki anmada toplananlara Türkiye Komünist Gençliği ismine Erdenay Bırasoğlu seslendi.
Bırasoğlu, “Memleketin zirvesine çökmüş, Yeni-Osmanlı heveslisi zorbalara Denizlerden emanet bir çift kelamımız var. Hiçbir şahsi çıkar gözetmeden, halkımızın bağımsızlığı ve memnunluğu için savaşan devrimcilerin yolunda uğraş etmeye devam edeceğiz. Kökü dışarıdakiler korkmakta, çekinmekte haklısınız. Saltanatınızı sonra erdireceğiz. Deniz’in, Yusuf’un, Hüseyin’in düşlerindeki ülkeyi; tam bağımsız sosyalist Türkiye’yi kuracağız. Kelam veriyoruz bu ülkeyi kesinlikle kuracağız” diye konuştu.
Burada bir konuşma yapan TKP Parti Meclisi Üyesi Mehmet Kuzulugil “İhanete uğrayan Cumhuriyet’i yine yüceltecek olan, onu yıkılmaz temeller üzerinde tekrar kuracak olan emekçi sınıfımız var. Ve emekçi sınıfımızın yükselttiği bayraklarda bugün bağımsız Türkiye diyen, Cumhuriyet çocuğu genç devrimcilerin, Deniz’in, Yusuf’un, Hüseyin’in, Mahir’in, İbo’nun isimleri var.” dedi.
Kuzulugil konuşmasında şunları söyledi:
“Yusuf Arslan, Deniz Gezmiş, Hüseyin İnan. Denizler dediğimizde hakkında konuşacağımız, hatırladığımız çok şey var.
Devrimci gençlerin o günlerde kabul etmek istemedikleri bir şeyi biz bugün net olarak ve tahminen onlar ismine da saptayabiliriz: İşveren sınıfı bu ihaneti bile isteye, kendi tabiatının bir gereği olarak işledi. Emperyalizm ve sosyalist ihtilaller çağında Cumhuriyet’e sahip çıkacak, onun ülkülerini yüceltecek bir ulusal işveren sınıfı yok.
İhanete uğrayan Cumhuriyet’i tekrar yüceltecek olan, onu yıkılmaz temeller üzerinde tekrar kuracak olan personel sınıfımız var. Ve emekçi sınıfımızın yükselttiği bayraklarda bugün bağımsız Türkiye diyen, Cumhuriyet çocuğu genç devrimcilerin, Deniz’in, Yusuf’un, Hüseyin’in, Mahir’in, İbo’nun isimleri var.
Bu devrimci gençlere kara çalmak isteyenler, onları bir avuç maceracı olarak damgalamak isteyenler, şimdilik en azından bu gayretlerinde tarih önünde yenilmişlerdir. Damgalamak ne, unutturmak bile mümkün olmamıştır.
Çünkü Denizlerin bağımsızlık ve sosyalizm tutkuları kadar bu topraklara kazınmış bir huyları daha vardı: Boyun eğmemek. İşte bu tarihi boyunca türlü zulmü, türlü hükümdarlığı, türlü boyunduruğu yaşamış olan topraklara, bu ülkenin vicdanına kazınan dirençte onların büyük emeği vardır.
Dönemin devrimci gençlerinden bahis açtığımızda hatırlamadan edemeyeceğimiz bir şey var: Büyükçe bir kısmı ihtilal için silaha sarılmaktan yanaydı. Devrimci stratejileri halkı uyandırmak, devletin halk üzerinde kurduğu yapay tahakkümü kırmak için silahlanmayı öngörüyordu. Silahlı bir ihtilal. Bu gerçekleşmedi.
Ama örneğin Becerikliler silaha sarıldı.
Denizlerin haksız, hukuksuz idam kararına karşı Ünye’deki radar üssünü bastılar, bir Kanadalı ve iki İngiliz’i kaçırdılar. Umdukları, ellerindeki rehinelerle haksız, hukuksuz idam kararının infazını önlemekti. O denli olmadı. Etraflarını kuşatanlar rehineleri ve devrimci gençleri öldürürken gözlerini kırpmadılar.
Dönemin genç devrimcilerinin öngördüğü, örgütlü personel sınıfının yapacağı sosyalist ihtilalin yerine koyduğu silahlı bir ihtilal gerçekleşmedi.
Ama Türkiye’nin vicdanı 12 Mart’a boyun eğmediyse, işçi halk cuntanın ve onun buyruğuna girmiş burjuva meclisin önünde diz çökmediyse bu en evvel onların direnişiyle olmuştur.
Türkiye 12 Mart’tan diz çökerek değil, doğrularak çıkmayı başardıysa bunu iki büyük direniş kaynağına borçluyuz.
Birincisi, Denizlerin, Beceriklilerin ve daha nicelerinin isimleriyle anacağımız faşizme karşı direniş ruhudur. İkincisi de, az sayıda döneğin dışında, büyük çoğunluğuyla cezaevlerinde aklını, kalemini teslim etmemiş olan bir sosyalist aydın neslinin ruhudur.
Bu yüzden, Denizler dediğimizde Beceriklileri, İbo’yu hatırladığımız üzere Sevgi Soysal’ı, Behice Boran’ı, Uğur Mumcu’yu da hatırlıyoruz. Büyük ve tükenmez bir ırmağın çocuklarıyız. Ve vazifemiz evvel deniz olmak, sonra okyanuslara karışmaktır.
Selam olsun dünyanın ve Türkiye’nin aydınlık geleceğine. Yaşasın Marksizm Leninizmin ulu ideolojisi.”
